Wielbłąd (
Camelus) –
rodzaj dużych
ssaków z
rodziny wielbłądowatych. Fizjologicznie przystosowane do życia w warunkach suchego i gorącego klimatu, są w wielu krajach wykorzystywane jako
zwierzęta użytkowe
Występowanie
W stanie dzikim wielbłądy występują jedynie w
Azji Środkowej (
wielbłąd dwugarbny) i w Australii, gdzie dotarły razem z afgańskimi poganiaczami.
Wielbłąd jednogarbny wyginął na wolności wiele lat temu. Jako zwierzęta hodowlane obydwa gatunki są
kosmopolityczne.
Cechy charakterystyczne
Ciało wielbłądów osiąga
długość do 3 m. Ich szyja jest długa, łukowato wygięta; głowa długa, z wysklepionym ciemieniem; uszy małe i zaokrąglone. U samic występuje jedna para sutków.
![]()
Od pozostałych przedstawicieli rodziny różni je obecność charakterystycznego garbu lub garbów na grzbiecie, będących miejscem odkładania zapasów
tłuszczu. Wielbłąd potrafi w nim zgromadzić nawet do 45 kg tłuszczu, co ma związek z drugą charakterystyczną cechą wielbłądów – ich odpornością na długotrwały brak wody. Warstwa tłuszczu na grzbiecie zwierzęcia pełni rolę izolatora, który wraz z gęstą sierścią ułatwia regulowanie temperatury ciała organizmu, a co za tym idzie – zmniejsza ilość wody odparowywanej w procesie pocenia się zwierzęcia. Poprzez podwyższoną temperaturę ciała, a zatem zmniejszenie gradientu termicznego między wnętrzem ciała, a otoczeniem, zmniejsza się również napływ ciepła ze środowiska do organizmu. Wielbłądy też wykazują dwa razy większą wytrzymałość na odwodnienie niż człowiek, u którego utrata ok. 11% wody z ustroju kończy się już śmiercią
[2]. Dodatkowym przystosowaniem zwiększającym odporność na niedobór wody jest budowa powierzchni dróg nosowych wchłaniających parę wodną z wydychanego powietrza. Wielbłądy piją wodę z dowolnego
źródła, zarówno słodką, jak i słoną. Wykorzystują wodę zawartą w zjadanej roślinności, przy czym znane są z umiejętności wykorzystania każdej dostępnej paszy. Dzięki tym przystosowaniom zapotrzebowanie wielbłądów na wodę w warunkach pustynnych oceniane jest na 0,28 litra na godzinę. Dla porównania człowiek przebywający na pustyni zużywa 1 litr wody na godzinę
Od pozostałych przedstawicieli rodziny różni je obecność charakterystycznego garbu lub garbów na grzbiecie, będących miejscem odkładania zapasów tłuszczu. Wielbłąd potrafi w nim zgromadzić nawet do 45 kg tłuszczu, co ma związek z drugą charakterystyczną cechą wielbłądów – ich odpornością na długotrwały brak wody. Warstwa tłuszczu na grzbiecie zwierzęcia pełni rolę izolatora, który wraz z gęstą sierścią ułatwia regulowanie temperatury ciała organizmu, a co za tym idzie – zmniejsza ilość wody odparowywanej w procesie pocenia się zwierzęcia. Poprzez podwyższoną temperaturę ciała, a zatem zmniejszenie gradientu termicznego między wnętrzem ciała, a otoczeniem, zmniejsza się również napływ ciepła ze środowiska do organizmu. Wielbłądy też wykazują dwa razy większą wytrzymałość na odwodnienie niż człowiek, u którego utrata ok. 11% wody z ustroju kończy się już śmiercią[2]. Dodatkowym przystosowaniem zwiększającym odporność na niedobór wody jest budowa powierzchni dróg nosowych wchłaniających parę wodną z wydychanego powietrza. Wielbłądy piją wodę z dowolnego źródła, zarówno słodką, jak i słoną. Wykorzystują wodę zawartą w zjadanej roślinności, przy czym znane są z umiejętności wykorzystania każdej dostępnej paszy. Dzięki tym przystosowaniom zapotrzebowanie wielbłądów na wodę w warunkach pustynnych oceniane jest na 0,28 litra na godzinę. Dla porównania człowiek przebywający na pustyni zużywa 1 litr wody na godzinę
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz